نویسنده: نوید اسفندیاری

روایت مردم‌نگارانه از شهری که ترک شد؛ کوچه‌ها، لهجه‌ها و عادت‌ها چگونه در حافظه جمعی می‌مانند و ما را دوباره صدا می‌زنند.

از اذان مسجد تا بوق بستنی‌فروش و صدای قطار شهری؛ روایتی میدانی از صداهایی که هویت شهرها و محله‌های ایران را می‌سازند و خاطرات مشترکمان را زنده می‌کنند.

مدارس محله؛ جایی که زمان در ریتم صف صبحگاهی، بوی دفتر نو و تابلوهای فرسوده کش می‌آید. نگاهی مردم‌نگارانه به حافظه‌ی جمعی و نوستالژی مدرسه.

اولین حقوق در ایران فقط عدد نیست؛ پاکت، پیامک بانک، رسید عابر و مسیر تا خانه است. روایت خرج‌های احساسی همان ماه و معنای استقلال.

روایتی میدانی از نوید اسفندیاری دربارهٔ نغمه‌های محلی در کوچه‌ها و خانه‌های ایران؛ از لالایی و نشاکاری تا عروسی‌های خانگی و آیین‌های سوگ و شادی.

چرا معماری حیاط‌دار در کودکی حس امنیت می‌ساخت؟ روایت قوم‌نگارانه از بوی چای و خاک خیس، صدای آب حوض و نقش ایوان و دیوارها در حافظه جمعی ایرانیان.

روایتی اتنوگرافیک از نغمه سحری در کوچه‌های خراسان؛ لهجه خراسانی، ریتم محله و حافظه شنیداری رمضان، از سحرهای دیروز تا امروزِ اپلیکیشن‌ها.

روایتی حسی از بهار در کوهپایه‌ها؛ چیدن والک، بوی بلوط تازه و همهمهٔ رودخانه. پیوند زیست‌فصل با آیین‌های محلی، گفت‌وگو درباره بارندگی و اخلاق برداشت پایدار.

جامدادی فلزی طرح فوتبالی و صدای بسته‌شدنش؛ روایتی نزدیک از نیم‌کت‌ها، استیکر تیم‌ها و رقابت‌های پنهان کلاس که جزئیات شنیداری و بصری خاطرات مدرسه را زنده می‌کند.

فرهنگ آپارتمان‌نشینی در ایران چگونه روابط با همسایه، محله و خانه را دگرگون کرد؟ از آسانسور و زنگ در تا گروه‌های واتس‌اپ و نذری‌ها؛ روایتی قوم‌نگارانه از حافظه‌ی جدید شهر.