دسته: زمان و حافظه جمعی

تحلیل مردم‌نگارانهٔ طنزهای ادواری ایران؛ از جوک‌های دهه‌۷۰ تا میم‌ها و ویدئوهای امروز. طنز به‌عنوان سند تاریخی احساسات و حافظهٔ جمعی ایرانیان.

سایه‌ی درختان خیابان‌های قدیم یادآور خنکای پیاده‌روی‌های بی‌عجله است؛ روایتی از ریتم آرام شهر، صدای برگ‌ها، و فرهنگ همسایگی که خاطرات جمعی را زنده می‌کند.

خانه‌های ایرانی قبل از دیزاین مدرن چگونه با فرش، بوفه، آینه و شمعدان، تلویزیون و رادیو شخصیت می‌گرفتند؟ روایت مردم‌نگارانه از اشیایی که حافظه جمعی را زنده می‌کنند.

روایتی حسی و تحلیلی از حمام‌های قدیمی ایران؛ از معماری گنبدی و بخار و صداها تا آیین‌های شست‌وشوی جمعی و پیوند با خانه، با راه‌حل‌های حفظ و باززنده‌سازی.

تابستان‌های انتخاباتی چگونه فضای شهری را دگرگون می‌کند و با پوستر انتخاباتی، شعارها و شب‌زنده‌داری ستادها به حافظه جمعی سیاسی و خاطرات خیابانی ما راه می‌یابد؟

از لامپ‌های مهتابی دههٔ ۶۰ تا LEDهای امروز، ویترین مغازه‌ها قاب اقتصاد و سبک زندگی ایرانی‌اند؛ روایتی میدانی از تغییر چیدمان، برند و نگاه تماشا.

از حیاط خاکی دهه ۶۰ تا گروه‌های واتس‌اپی دهه ۹۰، زبان نوجوانی و اصطلاحات مدرسه چگونه شکل می‌گیرد و چرا در حافظه نسل‌ها ماندگار می‌ماند؟

روایتی تحلیلی‌ـ‌نوستالژیک از دهه‌۷۰ و عصر کنسول‌های بازی در ایران؛ از سگا و نینتندو تا پلی‌استیشن و پیدایش قهرمان‌های خانگی، گیم‌نت‌ها و اقتصاد کرایه‌ی بازی.

تحلیلی قوم‌نگارانه از پفک نمکی؛ از پاکت‌های نارنجی و انگشت‌های زرد تا آگهی‌های تلویزیونی و تعارف‌های جمعی؛ چگونه این خوراکی به حافظهٔ جمعی ما پیوست؟

روایتی دقیق از پشت‌صحنه عروسی‌های دهه شصت؛ از جمع‌آوری وسایل و نور خانه‌ها تا رفتار مهمان‌ها، موسیقی، خوراک و آیین‌های ماندگار نوستالژیک.