دسته: زمان و حافظه جمعی

چسب مایع رازی برای بچه‌های دهه ۶۰ و ۷۰ بوی خاص کلاس درس بود؛ روایتی میدانی از میزهای چوبی، دفتر نو و حافظهٔ حسی که خاطرات مدرسه را زنده می‌کند.

فرهنگ لغات چندنسلی در خانواده‌های ایرانی را با روایت میدانی دنبال می‌کنیم؛ واژه‌هایی چون رفیق، آبرو، آزادی، کار و عشق چگونه میان نسل‌ها دگرگون می‌شوند؟

کافه‌های قدیمی ایران چگونه با آیین سفارش، زبان‌ بدن مشتریان و ریتم اجتماعی شهر، دو نسل را شکل دادند؟ روایتی تحلیلی و نوستالژیک با نگاه نوید اسفندیاری.

روایتی قوم‌نگارانه از نوشابه زرد شادنوش در مهمانی‌های ساده دهه‌۶۰؛ از بطری‌های شیشه‌ای و لیوان‌های قدیمی تا اقتصاد عاطفی خانواده‌ها و پیوند نسل‌ها.

تحلیل میدانی صف کوپن در دهه ۶۰؛ از اقتصاد جنگ و کمبود تا پیوندهای پنهان اجتماعی، حافظه جمعی شهری و روایت‌های خانوادگی در محله‌های ایران.

حادثه تلخ چگونه از خبر عبور می‌کند و به «حافظه درد» بدل می‌شود؟ روایت اتنوگرافیک از سوگ جمعی، هم‌نفسی، شوخی‌های تاب‌آور و مراقبت‌های روزمره در ایران.

چرا بعضی تکیه‌کلام‌ها دهه‌ها می‌مانند؟ این مقاله چسبندگی زبانی را در خاطرات روزمره ایرانی واکاوی می‌کند؛ از بدن و لحن تا رسانه و هویت نسلی، با راهکارهای کاربردی.

موکت‌های پرزکوتاه در خانه‌های دهه ۶۰ و ۷۰ ایران فقط کف‌پوش نبودند؛ سطح مشترک زندگی، مهمانی و بازی کودکان بودند که حافظه جمعی و خانه ایرانی را شکل دادند.

روایتی مردم‌نگارانه از ایستگاه‌های مترو و خاطره‌های ازدحام؛ شنیدن صداهای هم‌پوشان، ریتم قدم‌ها و حس رطوبت زیرزمین؛ چگونه حافظهٔ روزمره در شهری زیرزمینی شکل می‌گیرد.

نوروزهای تاریخی ایران؛ از دهه ۶۰ تا امروز. چگونه سفره هفت‌سین، سریال نوروزی و دید‌وبازدیدها در حافظه جمعی ما ثبت شده‌اند و تغییرات جامعه را روایت می‌کنند.