دسته: زمان و حافظه جمعی

بازسازی حس شب‌نشینی‌های دهه شصت؛ از صدای خش‌خش رادیوی کوچک تا هندوانهٔ سینی استیل و آسمان پرستاره. تحلیلی نوستالژیک-اجتماعی با راهکارهای عملی برای ایجاد تجربه‌ای جمعی و کم‌هزینه امروز.

چطور عکس‌های دسته‌جمعی اعتراض و جشن، به آرشیو غیررسمی مردم و حافظه اجتماعی ایران تبدیل می‌شوند؟ با راهکارهای کم‌هزینه چاپ، روایت و نگهداری خانوادگی.

از بوی اسپری رنگ تا صدای سرود از ضبط‌های قدیمی؛ این یادمان‌های خیابانی چگونه حس «ما» را می‌سازند و چطور در عصر استوری‌های ۲۴ ساعته می‌توانیم خاطره جمعی محله را ثبت و نگه‌داریم؟

از صف نان و اعلامیه‌های دیواری تا گروه‌های کوچک همسایگی امروز؛ این نوشتار روایت می‌کند چگونه آن حس «با هم بودن» محله‌ها، هنوز می‌تواند در آپارتمان‌های امروز زنده شود—بی‌خطر، محترمانه و مهربان.

روایتی احساسی و تحلیلی از «رادیوی روشنِ عصرها» و نقشی که در پیوند خانواده و شکل‌گیری حافظه جمعی داشت؛ همراه با راهکارهایی ساده برای زنده‌کردن گفت‌وگوی شنیداری در خانه‌های امروز.

از بالکن کاشی‌قدیمی تا وویس‌های واتساپ؛ سیاست روزمره وارد خانه‌های ما شده است. این مقاله با نگاهی احساسی و فرهنگی، راهکارهای ساده برای گفت‌وگوی محترمانه و ثبت خاطرات امن ارائه می‌دهد.

از سفرهٔ مشترک نان و نمک تا بازسازی اعتماد در امروز؛ تحلیلی فرهنگی–اجتماعی از مهمان‌نوازی ایرانی و ایده‌های عملی برای دورهمی‌های کم‌هزینه و صمیمی.

صبح دوم خرداد؛ بوی جوهر، صدای مردم صبح آن جمعه، دوم خرداد ۱۳۷۶، هوا نه سرد بود و نه داغ، یک «هوای معتدل» داشت، مثل حال مردم. کوچه‌ها آرام بودند، اما هر چند قدم، صفی…

پیش‌درآمد؛ وقتی یک بازی، خاطره‌ای ملی می‌شود در تاریخ هر ملتی، لحظاتی هست که ورای مرزهای ورزش، سیاست یا زمان می‌ایستد و بدل به «خاطرهٔ جمعی» می‌شود. شب ایران–استرالیا ۱۹۹۷ یکی از همان لحظات است؛…

روایتی فرهنگی و احساسی از «کفش ملی» به‌عنوان نماد هویت شهری ایرانی؛ از حیاط مدرسه تا پیاده‌روهای محل کار، و اینکه چگونه گام‌های روزمره به خاطره جمعی تبدیل شدند.