دسته: نوستالژی و یادگاری‌ها

روایتی میدانی از آتاری دستی: از صف مغازه‌های صوتی‌تصویری تا فرش پذیرایی، رقابت‌های برادرانه و قواعد نانوشته‌ای که ریتم خانه‌های ایرانی دهه‌های ۶۰ و ۷۰ را عوض کرد.

روایت میدانی از فرفره کاغذی و بادهای عصرگاهی در محله‌های ایران؛ از اقتصاد خانواده و دست‌ساز بودن تا نقش پدر و پدربزرگ، حافظه حسی و پیوندهای همسایگی.

روایتی میدانی از کشک داغ روی نان خشک؛ غذایی ساده که در حیاط‌های گِلی و پشت‌بام‌های روستا، به ثروت عاطفی و خاطرات مشترک خانواده‌ها تبدیل می‌شود.

روایتی قوم‌نگارانه از ظرف خیاطی مادرها در خانه‌های ایرانی؛ جعبه‌ای رنگارنگ از نخ، سوزن و خاطرات که اقتصاد خانگی، مهارت و ذوق را کنار هم می‌نشاند.

روایتی مردم‌نگارانه از دکمه‌های شیشه‌ای؛ زیور ساده اما ماندگار لباس‌های ایرانی، از زیبایی‌شناسی دهه‌ها تا نقش‌شان در خیاطی خانگی و حافظه‌ جمعی.

روایتی مردم‌نگارانه از آویز فلفل و سیر به‌عنوان نماد خردِ خانه‌های ایرانی؛ از معماری و پیوستار روستا‌–‌شهر تا حافظهٔ بویایی و آیین‌های بی‌صدا که خاطرات را زنده می‌کند.

تحلیل مردم‌نگارانه بوی دفتر نو و آیین خرید مهرماه در ایران؛ از صف‌های لوازم‌التحریر تا رفتار والدین و نقش بو در خاطرات مدرسه و کودکانه‌ای که هر پاییز برمی‌گردد.

روایتی مردم‌نگارانه از ایوان‌های قدیمی به‌عنوان فضای نیمه‌باز خانه‌های حیاط‌دار؛ از صبح تا شب، آیین‌های کوچک روزمره و نقششان در حافظهٔ جمعی ایرانیان.

دفترچه اندازه‌گیری خیاط، آرشیوی میدانی از بدن‌های محلی و سلیقه‌هاست؛ از لکه‌های گچ تا شوخی‌های مشتری، سندی زنده از حافظه و زیست اجتماعی محله‌های ایران.

روایتی قوم‌نگارانه از جوجه‌های رنگی عید در ایران؛ از بساط دست‌فروش جلوی مدرسه تا حیاط خانه، میان شادی کودکانه، مسئولیت، مصرف‌گرایی و اخلاق حیوانات.