دسته: زمان و حافظه جمعی

میکرو برای نسل ایرانی، فقط یک کنسول نبود؛ آغاز عصر دیجیتال خانگی بود. از ماریو و تانک تا نوبت گرفتن جلوی تلویزیون و درد انگشت روی دکمه A/B؛ روایت یک خاطره‌ی جمعی.

دیوار مهربانی بازخوانی یک رسم کهن ایرانی در زیست شهری امروز است؛ جایی که بخشش بی‌نام، کرامت انسانی و مشارکت مدنی دوباره کنار هم می‌نشینند.

روایتی شاعرانه و تحلیلی از «کفش جلو در» به‌عنوان آیینی ایرانی؛ نمادی از احترام، پاکی فضا و عبور از رسمیّت به صمیمیت. از آستانه‌ی خانه تا آستانه‌ی دل.

روایتی تحلیلی از جایگاه نمادین کفش در ادبیات فارسی و مثل‌های عامیانه؛ از «کفش آهنین» و رنج جست‌وجو تا فروتنی و خاکی‌بودن در آداب و آیین‌های ایرانی.

چرا چای‌خانه هنوز زنده است؟ چای‌خانه‌ها، یا همان قهوه‌خانه‌های سنتی که به تدریج نام و کارکردشان تغییر یافت، هنوز هم در بافت اجتماعی ایران حضوری زنده دارند. آن‌ها فراتر از یک محل برای نوشیدن چای‌اند؛…

صحنه‌ای آشنا دم در گاهی بعضی صحنه‌ها آن‌قدر ساده‌اند که در لحظه بی‌اهمیت به نظر می‌رسند، اما سال‌ها بعد به یکی از عمیق‌ترین خاطرات ما تبدیل می‌شوند. یکی از این صحنه‌ها، گفت‌وگوهای کوتاه و صمیمی…

وقتی از یادگار محله‌ها سخن می‌گوییم، منظور فقط کوچه‌های باریک و دیوارهای کاهگلی نیست؛ بلکه منظور بخشی از حافظهٔ جمعی است که در هر نسل منتقل شده است. در این کوچه‌ها، همهمهٔ بچه‌ها هنگام بازی،…

وقتی یک کوچه تبدیل به خاطره جمعی می‌شود در فرهنگ ایرانی، کوچه‌ها همیشه فراتر از یک مسیر باریک برای عبور بوده‌اند؛ آن‌ها بخشی از زندگی روزمره، همسایگی و خاطره‌های مشترک بوده‌اند. اصطلاح کوچه آشتی‌کنان دقیقاً…