دسته: هنر و فرهنگ خاطره

سفال‌گری بدون کوره برقی، روایت دست و خاک است؛ جایی که ظرف فقط ظرف نیست و رد انگشت، حافظه زمان و امضای انسانی را نگه می‌دارد.

پلی‌لیست نوستالژی فقط لیست آهنگ نیست؛ آرشیو رشد ماست. از کاست و سی‌دی تا تلگرام و اسپاتیفای، موسیقی و خاطرات را دوباره می‌خوانیم.

روایت آیین چیدن گل محمدی و گلاب‌گیری در کاشان، قمصر و نیاسر؛ جایی که حافظه بویایی از تصویر ماندگارتر می‌شود و گلاب، خاطره را در بطری نگه می‌دارد.

عروسی محلی ایران فقط جشن نیست؛ آرشیوی زنده از لباس سنتی، موسیقی بومی و رقص‌های آیینی است که در شهرهای جدید کم‌رنگ شد. این روایت، ردشان را دنبال می‌کند.

موسیقی پاپ ایرانی چطور بین دلتنگی، امید جمعی و بازاری‌سازی شدید در نوسان است؟ از کاست‌های دست‌به‌دست‌شده تا هیت‌های الگوریتمی امروز، این مقاله پاپ را به‌عنوان آینه‌ای ترک‌خورده‌ی خاطره و مصرف سریع می‌خواند.

بوی چوب گردو چرا این‌قدر آرام‌مان می‌کند؟ در این مقاله، از حافظه بویایی تا نجاریِ ایرانی و تضاد چوب طبیعی با ام‌دی‌اف را حسی و تحلیلی مرور می‌کنیم.

حاجی‌فیروز را نه فقط یک رسم نوروزی، بلکه یک «شخصیت رسانه‌ایِ شهر» ببینیم؛ با رنگ، صدا و شوخی‌هایی که بهار را در حافظه نوروزی ما خبر می‌کنند.

روایت و تحلیل «مانی فرهم» از صدای دار قالی مادربزرگ؛ اینکه برخورد تار و پود و شانه‌زدن چگونه به سند حافظه و زبان نوستالژی ما بدل می‌شود.

چرا هنوز با شنیدن چند ضرب ۶/۸ دهه‌ هشتاد، بدن‌مان بی‌اختیار تکان می‌خورد؟ در این یادداشت، از مهمانی‌های زیرزمینی تا عروسی‌های خانوادگی، رد نوستالژی ۶/۸ و نقش آن در حافظه جمعی ایرانی را دنبال می‌کنیم.

چرا دست‌خط پدر و یادداشت‌های کاغذی هنوز از طولانی‌ترین چت‌های پیام‌رسان صمیمی‌ترند؟ در این یادداشت از بوی کاغذ، فشار قلم، لکه چای و حافظه جمعی می‌گوییم و سرنوشت دست‌خط را در عصر اسکرین جست‌وجو می‌کنیم.