دسته: هنر و فرهنگ خاطره

دمِ در فقط مرز خانه نیست؛ صحنه‌ای اجتماعی برای تعارف، قول‌وقرار و خداحافظی‌های طولانی است. این یادداشت با نگاهی فرهنگی و تصویری، آستانه را به‌مثابه لحظه‌ای مرزی و سازندهٔ خاطرات واکاوی می‌کند.

چرا گفتن، ماندن می‌آورد؟ این نوشتار با نگاهی همدلانه، جایگاه اعتراف و هم‌دلی را در ادبیات و هنر ایران و نقش آن در آشتی‌ها و التیام‌های خانوادگی بررسی می‌کند.

سفره دل در فرهنگ ایرانی، از غزل‌های کلاسیک تا قاب‌های سینما، آیینی برای گفت‌وگوی امن و ساختن خاطرات مشترک است. این یادداشت با نگاهی مردم‌نگارانه و صمیمی، به نقش چای، شب‌نشینی و مجلس خانگی می‌پردازد.

نور در خانه ایرانی، وقتی به حیاط پشتی می‌رسد، خلوت را می‌سازد: صدای آب، سایه‌روشن برگ‌ها و مکثی که به خاطرات خانوادگی جان می‌دهد. این نوشتار، نسبت نور/سایه را از نگارگری تا سینمای شاعرانه می‌کاود و راه‌های ساخت این حس در خانه امروز را پیشنهاد می‌کند.

حیاط خلوت در معماری ایرانی فقط یک فضای فیزیکی نیست؛ جایی است برای مکث، بوی خاک نم‌خورده و صدای آب. در این مقاله پیوند تجربه‌ی زیسته با راهکارهای اجرایی امروز را می‌بینیم.

از سماور و فرش تا استریم و پلی‌لیست؛ راهنمایی فرهنگی و کاربردی برای دیدن جمعی در اتاق پذیرایی ایرانی و بازآفرینی خاطرات خوش تماشا.

از بوی چای عصرگاهی و خش‌خش آنتن تا پلتفرم‌های امروز؛ این یادداشت روایت می‌کند چگونه تلویزیون و سینما هم آینه جامعه ایران بوده‌اند و هم سازنده تصویر آن. با راهکارهای ساده برای بازآفرینی آیین تماشا و ثبت خاطرات جمعی در خانه.

تماشای مشترک فیلم و سریال در خانه‌های ایرانی، آیینی برای گریه امن و خنده جمعی است؛ شبی که در آن دل‌ها سبک می‌شوند و خانواده دوباره با هم گفتگو می‌کند.

چرا بعضی سکانس‌ها مثل نخ نامرئی، از پرده سینما به دل ما گره می‌خورند؟ در این نوشته از نقش تصویر، موسیقی و خاطره‌ی جمعی می‌گوییم؛ تسلایی که سینما در روزمره ایرانی می‌دمد.

شب‌های تماشای مشترک در عصر استریم، ادامه همان رسم قدیمی نشستن روی فرش و دیدن سریال است؛ صمیمیتی کم‌هزینه که می‌شود آگاهانه و مهربانانه زنده‌اش کرد.