دسته: ادبیات یاد و یادمان

کتاب‌فروشی‌های مستقل فقط محل فروش کتاب نیستند؛ هرکدام تکه‌ای از حافظه فرهنگی شهرند. در این یادداشت از ویترین کوچک تا مشتری ثابت، روایت می‌کنیم چرا خاموش‌شدن یک کتاب‌فروشی محلی شبیه پاک‌شدن بخشی از خاطره جمعی است.

در این جستار از «زبان نوستالژی» می‌گوییم؛ واژه‌ها و تکیه‌کلام‌هایی مثل «جان‌دلم» و «الهی قربونت برم» که از خانه مادربزرگ آمده‌اند و با شنیدنشان، بوی چای عصرانه، رادیو و سفره قدیمی در حافظه نسلی ما زنده می‌شود.

در این جستار به حیاط‌های قدیمی، کوچه‌های خاکی و عصرهای تابستانی شهرهای کوچک ایران سر می‌زنیم؛ جایی که ادبیات شهرهای کم‌صدا، حافظه‌ای برای مقاومت در برابر فراموشی و شتاب شهرهای بزرگ می‌سازد.

چرا دوبیتی‌ها، لالایی‌ها و ترانه‌های محلی ساده‌تر از شعرهای پیچیده در حافظه ما می‌مانند؟ در این جستار احساسی–تحلیلی، سادگی را به‌عنوان فشرده‌سازی تجربه عمیق و کد عاطفی جمعی نسل‌ها می‌خوانیم.

چرا دست‌خط پدر و یادداشت‌های کاغذی هنوز از طولانی‌ترین چت‌های پیام‌رسان صمیمی‌ترند؟ در این یادداشت از بوی کاغذ، فشار قلم، لکه چای و حافظه جمعی می‌گوییم و سرنوشت دست‌خط را در عصر اسکرین جست‌وجو می‌کنیم.

بازگشت نویسنده به شهر و محله کودکی فقط سفر به گذشته نیست؛ لحظه‌ای است که می‌فهمیم مکان، یکی از شخصیت‌های اصلی هر روایت است و می‌تواند خاطرات ما را بازنویسی کند.

قصه‌های مدرسه و انشا؛ از بوی دفتر نو تا فایل ورد. در این یادداشت، مانى فرهام از انشاهایی می‌گوید که در آن‌ها اولین‌بار «خودمان» را نوشتیم و مدرسه را به کارگاه خاطره‌سازی و خودآگاهی تبدیل کردیم.

روایت‌ تحلیلی از رمان‌های ممنوعه و نیمه‌ممنوع دهه‌ ۸۰ و ۹۰ که پنهانی در کیف مدرسه و زیر پتو خوانده می‌شدند و برای نسل نوجوان ایرانی، نوعی بلوغ فکری، عاطفی و سیاسی ساختند.

در این یادداشت از مجله خاطرات، نقش ادبیات کودک، از شعرهای ساده «حسنی» تا قصه‌های شب رادیو، در ترمیم زخم‌های کوچک کودکی و ساختن حافظه‌ای امن برای بزرگسال امروز را با نگاهی روان‌شناختی و نوستالژیک بررسی می‌کنیم.

پیاده‌روی عصر پل‌ها در ایران؛ روایتی سینمایی از معماری، شعر و آرامش شهری. از سی‌وسه‌پل تا پل طبیعت، چگونه قدم‌زدن خاطره می‌سازد و پیوند می‌دهد؟