اذان مغرب از بلندگوی مسجد محله؛ لحظه‌ای که خانه‌ها نفس می‌کشیدند

اذان مغرب از بلندگوی مسجد محله، یادآوری می‌کند که خانه‌ها فقط واحدهای جدا نیستند؛ هر کدام پنجره‌ای‌اند به سمت «ما». هر بار که این آوا در کوچه می‌پیچید، ریتم پراکندهٔ روز جمع می‌شد و لحظه‌ای از آرامش و هم‌نوازی در دل زندگی می‌نشست. در مجله خاطرات بارها نوشته‌ایم که چطور همین صداهای ساده، مثل پلی میان آدم‌ها عمل می‌کردند؛ پلی که بی‌سروصدا جمع‌ها را دور هم می‌نشاند.

امروز هم می‌توان از آن الهام گرفت: با آواهای کوتاه، نورهای گرم و عطرهای آشنا، لحظه‌ای ایجاد کنیم که همهٔ اعضای خانواده «در یک زمان» حاضر باشند. نفس مشترک محله، هنوز ممکن است؛ در سکوت‌های کوچک و نشانه‌های ظریف که به ما می‌گویند: «با هم بودن، از همین حالا شروع می‌شود.»