دسته: نوستالژی و یادگاری‌ها

گروه: نوستالژی و یادگاری‌ها. ظهرهای داغ، نوستالژی آب حوض و شستن دست و صورت؛ روایتی حسی و کاربردی از طراوت کودکی، پیوند خانواده و راهکارهایی برای بازسازی این حس در خانه‌های امروزی.

درآوردن کفش فقط نظافت نیست؛ یک آیین ورود است که از نگاه روان‌شناسی، مرزی نرم بین دنیای پرتنش بیرون و آرامش خانه می‌کشد. این مقاله با تکیه بر شناخت بدن‌محور و گذار آیینی، راهکارهای عملی برای آرامش و تعلق خانگی ارائه می‌کند.

صحنهٔ آغاز: صدای شوت روی خاک نرم همه‌چیز از یک توپ شروع می‌شد؛ نه از مارک خاصی، نه از چرم اصل. از همان توپ‌های پلاستیکی راه‌راه که کنار مغازه‌ها آویزان بودند، سبک و براق، با…

خاستگاه فرهنگی دستمال یزدی در صندوقچه‌ی مادربزرگ، میان بوی چوب صندل و گل خشک، پارچه‌ای تاخورده آرام خوابیده است؛ نه زربفتیِ ترمه دارد، نه رسمیّتِ قالی، اما چیزی در بافت نرمش می‌گوید که روزی در…

بقچه؛ پارچه‌ای ساده، دنیایی از خاطره در سکوت خانه‌های قدیم، پیش از آنکه کمدهای امروزی یا جعبه‌های پلاستیکی رنگ‌پریده جای همه‌چیز را بگیرند، چیزی آرام و شاعرانه وجود داشت که حافظهٔ خانه را در خود…

قوری چینی گل‌سرخی؛ آغاز صبح با یاد جزئیات قوری چینی گل‌سرخی، فقط یک وسیله‌ی ساده‌ی صبحانه نیست؛ لحظه‌ای است که «زمان» آرام می‌شود. هرکس در حافظه‌اش تصویری دارد از بخار چای که در نور صبح…

واکمن و آغاز دنیای شخصی موسیقی وقتی یک کلیک جهان را عوض کرد در خیابانی شلوغ، میان بوق تاکسی‌ها و صدای گام‌های شتاب‌زدهٔ رهگذران، تو ایستاده‌ای. انگشتت را روی دکمهٔ کوچک Play می‌گذاری. صدای ریزی…

امروز اگر چند ثانیه چشم‌ها را ببندیم، در کناره‌های ذهن هنوز همان آوای کوتاهِ فلزی زنده است؛ صدایی که زمان را تقسیم می‌کرد: کلاس و تفریح، شروع و پایان. زنگ مدرسه فقط «علامت» نبود؛ یک…

کوزه آب خنک؛ نشانی از خانه‌های ایرانی کوزه سفالی، برای نسل‌های گذشته فقط یک ظرف نبود؛ بلکه نشانه‌ای از هویت خانه و پیوند آدم‌ها با محیط طبیعی‌شان بود. در حیاط خانه‌های ایرانی، جایی ثابت برای…

چراغی که خانه را به جمع بدل می‌کرد وقتی نام چراغ نفتی را می‌شنویم، تنها یک وسیله‌ی روشنایی به ذهن نمی‌آید؛ بلکه تصویر اتاقی کوچک با گلیم‌های رنگی، بوی نفت تمیز، و نور کهرباییِ لرزان…