دسته: نوستالژی و یادگاری‌ها

کوزه آب خنک؛ نشانی از خانه‌های ایرانی کوزه سفالی، برای نسل‌های گذشته فقط یک ظرف نبود؛ بلکه نشانه‌ای از هویت خانه و پیوند آدم‌ها با محیط طبیعی‌شان بود. در حیاط خانه‌های ایرانی، جایی ثابت برای…

چراغی که خانه را به جمع بدل می‌کرد وقتی نام چراغ نفتی را می‌شنویم، تنها یک وسیله‌ی روشنایی به ذهن نمی‌آید؛ بلکه تصویر اتاقی کوچک با گلیم‌های رنگی، بوی نفت تمیز، و نور کهرباییِ لرزان…

وقتی «کفش جلو در» تبدیل به قاب خاطره می‌شود همیشه قبل از ورود به خانه‌ای که مهمانی در آن جریان دارد، چشممان به ردیف منظم یا گاهی شلوغ کفش‌ها می‌افتد. این تصویر ساده، چیزی بیش…

چرا صف نانوایی به خاطره‌ای جمعی تبدیل شد؟ وقتی به یاد صف‌های نانوایی دهه‌های گذشته می‌افتیم، چیزی فراتر از ایستادن برای خرید نان به ذهنمان می‌آید. آنجا محلی بود برای دیدن همسایه‌ها، شنیدن خبرهای تازه،…

چراغانی اعیاد؛ روشنایی کوچه و دل‌ها وقتی از نوستالژی کوچه‌ها حرف می‌زنیم، کمتر تصویری به‌اندازه‌ی چراغانی اعیاد در ذهن‌ها زنده می‌شود. کوچه‌ای که دیوارهای ساده‌اش با ریسه‌های رنگی، پرچم‌های سبز و قرمز، و طاق نصرت‌های…

چرا آشتی در خاطرات ماندگار است؟ وقتی به عقب برمی‌گردیم و آلبوم خاطرات ذهنمان را ورق می‌زنیم، چه صحنه‌ای بیشتر از همه لبخند روی لبمان می‌آورد؟ اغلب، نه تنها روزهای بازی یا جشن‌ها، بلکه همان…

وقتی از «نوستالژی بازی‌های کودکی در حیاط خلوت» حرف می‌زنیم، چیزی فراتر از چند بازی ساده به ذهن می‌آید؛ انگار در حال ورق زدن آلبوم زنده‌ای از لحظاتی هستیم که زندگی‌مان را شکل داده‌اند. حیاط…

وقتی از یادگار محله‌ها سخن می‌گوییم، منظور فقط کوچه‌های باریک و دیوارهای کاهگلی نیست؛ بلکه منظور بخشی از حافظهٔ جمعی است که در هر نسل منتقل شده است. در این کوچه‌ها، همهمهٔ بچه‌ها هنگام بازی،…

وقتی یک آهنگ در را به روی خاطره باز می‌کند تصور کنید در یک روز معمولی در تاکسی نشسته‌اید، یا در فروشگاه قدم می‌زنید. ناگهان از بلندگو آهنگی آشنا پخش می‌شود؛ ضربان قلبتان تغییر می‌کند،…

چرا «عکس قدیمی» قلب خاطره را نشانه می‌رود؟ دیدن یک عکس قدیمی گاهی شبیه باز کردن قفل صندوقچه‌ای است که سال‌ها دست نخورده مانده است. در یک لحظه، تصویر محو و کاغذ زردرنگ می‌تواند ما…