دسته: خوراک و طعم‌های ماندگار

آش رشته در شب‌های سرد فقط یک غذا نیست؛ یک آیین خانگی است از تقسیم کار، اقتصاد مواد، ظرف‌ها و گفت‌وگوها که دورهمی بی‌تکلف را شکل می‌دهد.

روایتی میدانی از نوید اسفندیاری از عصرهای پیش از عید در کرمان؛ بوی قطاب تازه، تقسیم‌کار خانگی، تعارف نوروزی و نقش این شیرینی در خاطرات جمعی.

روایتی میدانی از کشک داغ روی نان خشک؛ غذایی ساده که در حیاط‌های گِلی و پشت‌بام‌های روستا، به ثروت عاطفی و خاطرات مشترک خانواده‌ها تبدیل می‌شود.

آب‌نبات هل‌دار بجنورد، طعم ساده و صمیمی کودکی‌های ایرانی؛ روایتی از ریشه‌های محلی، پیوند با چای، خاطرات مدرسه و دستور خانگی برای امروز.

وقتی بخار شله‌زرد نذری با بوی گلاب و دارچین در کوچه می‌پیچد، خاطرات محله بیدار می‌شود؛ ظرف‌های گل‌سرخی، هم‌کاری همسایه‌ها و صمیمیتی که از دل نذر می‌جوشد.

با پخت رب خانگی با طعم نوستالژی، گرمای دورهمی‌های ساده را به آپارتمان امروز بیاوریم؛ یک مینی‌دستور یک‌کیلویی، تقسیم کار خانوادگی و اشتراک‌گذاری شیشه‌ها با همسایه‌ها.

بازخوانی «لقمه‌ی ساده» به‌عنوان اقتصادِ مهر در خانه ایرانی؛ از صف نانوایی تا عصرانه‌های خانگی. ایده‌های کم‌هزینه برای ساختن همان گرما در امروز.

چای دارچینی در نعلبکی، صدای لطیف برخورد استکان و طعم گرم تعارف ایرانی؛ روایتی از آداب عصرانه مادربزرگ‌ها و راهنمایی برای چیدمان ساده و صمیمی امروز.

ظهرهای آخر تابستان، قل‌قل قابلمه‌های بزرگ و بوی ربِ گوجه‌فرنگی که از حیاط‌ها به کوچه می‌ریخت؛ آیینی خانگی که غذا بهانه‌اش بود و جمع، اصلش.

دیگ بزرگ حیاط فقط محل پخت رب خانگی نیست؛ مدرسه‌ای است برای همکاری خانوادگی، تقسیم نقش‌ها و آموختن مسئولیت. این یادداشت راهی برای احیای این آیین در زندگی آپارتمانی امروز پیشنهاد می‌کند.