دسته: نوستالژی و یادگاری‌ها

اکولوژی کاغذ در دانشگاه‌های ایران: کارت دانشجویی کاهی، تابلوی اعلانات، پوسترها و آگهی‌های دست‌نویس که ریتم زندگی جمعیِ دانشگاه را زنده نگه می‌داشتند.

روایت مردم‌نگارانهٔ اولین دوچرخه‌سواری بدون کمکی در کوچهٔ خاکی؛ لحظه‌ای که با صداها، ترس‌ها و تشویق‌ها، کودکی و نقش‌های خانواده را آرام تغییر می‌دهد.

روایت مردم‌نگارانه‌ای از ساعت دیواری تیک‌تیک‌دار در خانه‌های ایرانی؛ مترونومی اجتماعی که بیدارباش، غذا، نماز، تلویزیون و وقت‌شناسی را تنظیم می‌کرد.

عقده‌های کودکی چگونه از تجربه‌های کوچک، در بدن و زبان و روایت خانوادگی ثبت می‌شوند و با محرک‌های روزمره دوباره فعال می‌مانند؟

روایتی مردم‌نگارانه از زنگ هنر در مدرسه: آبرنگ و مدادشمعی، بوی کاغذ و روزنامه، لحن معلم و تعامل بچه‌ها؛ لحظه‌ای کوتاه از آزادی در روزی منظم.

اولین حقوق در ایران فقط عدد نیست؛ پاکت، پیامک بانک، رسید عابر و مسیر تا خانه است. روایت خرج‌های احساسی همان ماه و معنای استقلال.

روایتی مردم‌نگارانه از ترازوی دوکفه‌ای بقالی؛ جایی که وزنِ برنج و قند با نسیه و دفترِ خط‌خورده گره می‌خورد و اعتمادِ محله ساخته می‌شود.

روایتی مردم‌نگارانه از مشدی‌گردو، کش‌بازی و طناب‌زدن؛ بازی‌هایی که کوچه را با ریتم صداها، قانون‌های نانوشته و مراقبت نامرئی بزرگ‌ترها زنده می‌کردند.

روایت مردم‌نگارانه‌ای از پنجره‌های چوبی سبز با شیشه‌های رنگی در خانه‌های ایرانی؛ جایی که نور صبح روی فرش نقش می‌زند و مرزِ حریم و همسایگی را تنظیم می‌کند.

روایت مردم‌نگارانه‌ای از رادیوی قرمزِ پذیرایی در خانه‌های ایرانی؛ شیئی که خبر جنگ، ترانه‌ها، اذان و قصه‌های شب را در یک صدا به حافظه جمعی پیوند می‌زد.