دسته: هنرهای دستی و یادگارها

از سماور روسی تا گلدان بلور و بوفه؛ روایت «اشیای مشترک» در خانه‌های ایرانی و این‌که چگونه طبقه، آرزو و مهمان‌داری را کُدگذاری می‌کردند.

چمدان فلزی پدر فقط وسیلهٔ سفر نبود؛ آرشیو سیّار خانواده بود. روایتی نشانه‌شناسانه از خط‌وخش‌ها، قفل، بو و اشیایی که تاریخ شخصی را حمل می‌کردند.

قالی عشایری را مثل یک متن رمزگذاری‌شده بخوانید: از لوزی و چشم‌زخم تا درخت زندگی و راه‌ها؛ روایت ترس‌ها، امیدها و ریتم کوچ.

سفال‌گری بدون کوره برقی، روایت دست و خاک است؛ جایی که ظرف فقط ظرف نیست و رد انگشت، حافظه زمان و امضای انسانی را نگه می‌دارد.

بوی چوب گردو چرا این‌قدر آرام‌مان می‌کند؟ در این مقاله، از حافظه بویایی تا نجاریِ ایرانی و تضاد چوب طبیعی با ام‌دی‌اف را حسی و تحلیلی مرور می‌کنیم.

روایت و تحلیل «مانی فرهم» از صدای دار قالی مادربزرگ؛ اینکه برخورد تار و پود و شانه‌زدن چگونه به سند حافظه و زبان نوستالژی ما بدل می‌شود.

خوانشی بصری از نقاشی پرده‌ای و نقالی به‌مثابه کمیک‌استریپ ایرانی روی پارچه؛ از دستور روایت و رنگ تا پیوندهای گرافیک‌نول و حافظهٔ جمعی قهوه‌خانه‌ها.

هنر زعفران در سفره‌ی ایرانی؛ روایتی از رنگ، بو و خاطرات جمعی از مشهد تا شیراز. با نکات کم‌هزینه برای برنج و چای زعفرانی و حفظ معنای مهمان‌نوازی.

از قلک سفالی تا اپلیکیشن مالی؛ راهنمایی مهربان و کاربردی برای آموزش پس‌انداز به نسل Z با چالش‌های ساده خانوادگی، بدون خرج زیاد و با گرمای خاطرات.

فرش ایرانی فقط زیر پا نیست؛ حافظه‌ای از نقش و رنگ است که دور خانواده جمع می‌کند. این نوشته راه‌هایی ساده برای زنده نگه‌داشتن گفت‌وگوی فرش در خانه‌های امروز پیشنهاد می‌دهد.