دسته: سینما و تلویزیون خاطره‌انگیز

از سماور و فرش تا استریم و پلی‌لیست؛ راهنمایی فرهنگی و کاربردی برای دیدن جمعی در اتاق پذیرایی ایرانی و بازآفرینی خاطرات خوش تماشا.

از بوی چای عصرگاهی و خش‌خش آنتن تا پلتفرم‌های امروز؛ این یادداشت روایت می‌کند چگونه تلویزیون و سینما هم آینه جامعه ایران بوده‌اند و هم سازنده تصویر آن. با راهکارهای ساده برای بازآفرینی آیین تماشا و ثبت خاطرات جمعی در خانه.

تماشای مشترک فیلم و سریال در خانه‌های ایرانی، آیینی برای گریه امن و خنده جمعی است؛ شبی که در آن دل‌ها سبک می‌شوند و خانواده دوباره با هم گفتگو می‌کند.

چرا بعضی سکانس‌ها مثل نخ نامرئی، از پرده سینما به دل ما گره می‌خورند؟ در این نوشته از نقش تصویر، موسیقی و خاطره‌ی جمعی می‌گوییم؛ تسلایی که سینما در روزمره ایرانی می‌دمد.

شب‌های تماشای مشترک در عصر استریم، ادامه همان رسم قدیمی نشستن روی فرش و دیدن سریال است؛ صمیمیتی کم‌هزینه که می‌شود آگاهانه و مهربانانه زنده‌اش کرد.

دههٔ ۷۰ و زایش «تماشای جمعی» در خانه‌های ایرانی شب‌هایی بود که هنوز هیچ موبایلی زنگ نمی‌زد، هیچ اعلان رنگی روی صفحه‌ای نمی‌درخشید، و تنها نوری که در اتاق می‌تابید، از آباژور گوشهٔ پذیرایی بود.…

نوری از قابِ کوچکِ تلویزیون عصرهای بهاری دهه هفتاد، وقتی نور آفتاب از لای پرده‌های تور رد می‌شد و بوی چای تازه دم در خانه می‌پیچید، خانواده‌ها آرام آرام دور تلویزیون جمع می‌شدند. کودکی بود…

روایتی تحلیلی از نقش چای در سینما؛ چگونه بخار یک فنجان، قاب‌های عاشقانه می‌سازد و خاطره‌ها را ماندگار می‌کند. با نمونه‌سکانس‌ها، نکات بصری و ایده‌های دکور.