دسته: سینما و تلویزیون خاطره‌انگیز

در این یادداشت تحلیلی‌ـ‌روایی از مانی فرهام، به پشت صحنه سریال شهرزاد تا سریال‌های پلتفرمی امروز سر می‌زنیم؛ جایی که نور، لوکیشن، لباس و رابطه کارگردان و بازیگر، حافظه جمعی و نوستالژی ما را می‌سازند.

نوستالژی نوارهایی که کیفیت‌شان پایین اما سرشار از حال خوش بودند؛ از نوار ویدئو و کاست تا تصویر برفکی و صدای خش‌خش، چطور این نقص‌های تکنیکی تبدیل به زبان عاطفی یک نسل و منبع هویت و خاطره شده‌اند؟

چرا در عصر پلتفرم‌ها و جلوه‌های ویژه، سینمای امروز دوباره به حال‌وهوا و ژانرهای دهه ۶۰ برگشته است؟ این مقاله به ریشه‌های نوستالژیک، حافظه جمعی و معنای بازآفرینی آن دوران در فیلم‌ها و سریال‌های امروز می‌پردازد.

در این مقاله نقش سایه‌ها در سینمای کیارستمی را دنبال می‌کنیم؛ از سایه‌درخت‌ها و آدم‌ها تا فضاهای نیمه‌روشن، به‌عنوان گفت‌وگوی خاموش دو نسل هنر و حافظه جمعی ایران.

از آنتن دیجیتال تا سریال‌های اینترنتی، آیین تماشای خانوادگی چگونه تغییر کرد و چطور می‌توانیم حس جمعی و خاطرات مشترک را در عصر استریم حفظ کنیم؟

آش نذری در ادبیات و سینما فقط یک خوراک نیست؛ استعاره‌ای از بخشش، همدلی و خاطرات جمعی ماست. این نوشته با نگاهی فرهنگی و اجرایی، راه ساخت همان گرمای قدیمی با هزینه‌ی کمتر را نشان می‌دهد.

پشتی در سینما و نقاشی ایرانی فقط یک وسیله نیست؛ نشانه‌ای از فروتنی، صمیمیت و فاصله‌زدایی است. این یادداشت با تحلیلی فرهنگی و ایده‌های کاربردی، راه ساختن گرمای «چای دورهمی» در خانه‌های امروز را نشان می‌دهد.

کاوشی میان‌رشته‌ای درباره باران در شعر و سینمای ایران؛ از سوگواری و تطهیر تا امید و تولد دوباره، با پیوند به خاطرات جمعی و آیین‌های آرام‌بخش خانگی.

دمِ در فقط مرز خانه نیست؛ صحنه‌ای اجتماعی برای تعارف، قول‌وقرار و خداحافظی‌های طولانی است. این یادداشت با نگاهی فرهنگی و تصویری، آستانه را به‌مثابه لحظه‌ای مرزی و سازندهٔ خاطرات واکاوی می‌کند.

نور در خانه ایرانی، وقتی به حیاط پشتی می‌رسد، خلوت را می‌سازد: صدای آب، سایه‌روشن برگ‌ها و مکثی که به خاطرات خانوادگی جان می‌دهد. این نوشتار، نسبت نور/سایه را از نگارگری تا سینمای شاعرانه می‌کاود و راه‌های ساخت این حس در خانه امروز را پیشنهاد می‌کند.