نویسنده: مانی فرهام

سکوت شب روستا را چون موسیقی آرام زمین بشنوید؛ سفری حسی و فرهنگی به باند صوتی نامرئی شب، نسبت انسان با تاریکی و آرامش، و نقش آن در حافظه و نوستالژی.

قهوه‌خانه و قصه‌گویی، «لایو» قدیمی فرهنگ ایرانی است؛ از نشانه‌شناسی نقالی و پرده‌خوانی تا مقایسه با لایو امروزی و راهکارهای احیا در شهرهای ایران.

صدای بال‌زدن کبوترها چگونه صبح محله را به شعری زنده بدل می‌کند؟ تحلیلی شنیداری-تصویری با رویکرد نوستالژی و خاطرات جمعی ایرانی.

نغمه‌های زورخانه؛ ریتم پهلوانی، ضرب مرشد و فتوت؛ تحلیلی از صدای ضرب به‌عنوان ضربان حافظهٔ جمعی و راه‌های زنده‌نگه‌داشتن این آیین ایرانی.

روایتی آیینی از کبوترهای حرم و پرواز دسته‌جمعی‌شان زیر گنبدهای طلایی؛ چگونه نور، صدا و حرکت، آرامش و خاطرات زیارت را در ذهن ایرانی ماندگار می‌کند.

روایتی نوستالژیک از لانه‌ی گنجشک‌ها در حیاط‌های ایرانی؛ معماری کوچک و بی‌ادعا که پیوند خانه و طبیعت را زنده می‌کند و الهام‌بخش زندگی روزمره است.

تحلیلی نمادین از آوازهای کوچه و کار در ایران؛ از دلاک تا دکان. چگونه ریتم‌های کارِ جمعی و خاطرات شنیداری هویت محله را می‌ساخت و امروز چگونه می‌توان آن را احیا کرد.

خوانشی بصری از نقاشی پرده‌ای و نقالی به‌مثابه کمیک‌استریپ ایرانی روی پارچه؛ از دستور روایت و رنگ تا پیوندهای گرافیک‌نول و حافظهٔ جمعی قهوه‌خانه‌ها.

چطور موسیقی سنتی ایرانی در هدفون‌های بی‌سیم به حافظه‌ای قابل‌حمل تبدیل می‌شود؟ تحلیلی از تضاد سنت و مدرنیته، کیفیت شنیدن و پیوند نسل‌ها.

تحلیل تصویری و فرهنگیِ کبوترهای پشت‌بام در خانه‌های ایرانی؛ از نماد آزادیِ محدود تا پیوندشان با معماری حیاط‌دار و نقش‌شان در برانگیختن خاطرات جمعی.