نویسنده: تحریریه مجله خاطرات

طاقچه ایرانی، سکوِ کوچک اما پُرمعنا در معماری خانه قدیم، جایی برای قاب عکس قدیمی، آینه، قرآن و یادگارهای خانوادگی بود. این راهنما، ایده‌هایی الهام‌بخش و عملی برای بازآفرینی طاقچه در آپارتمان‌های امروز ارائه می‌دهد.

بازی قاپ فقط یک تفریح نبود؛ آیینی بود که در کوچه‌ها و قهوه‌خانه‌ها قدرت، رفاقت و مهارت را در کنار بخت می‌آزمود. این روایت، قواعد، ابزار و حاشیه‌های قاپ را مستند می‌کند.

تیله‌های رنگی زیر آفتاب، زانوهای خاکی و شستی که می‌لرزد؛ روایتی از بازی تیله در کوچه‌های قدیم، با قوانین نانوشته، رقابت کودکانه و درس‌های روان‌شناختی ماندگار.

روایتی از بازی گردو در زنگ تفریح دهه ۶۰ و ۷۰؛ قانونی ساده، هیجانی جمعی و رقابتی سالم که با شکستن گردو و بردن گردوی حریف، دوستی‌ها و کل‌کل‌های شیرین می‌ساخت.

میکرو برای نسل ایرانی، فقط یک کنسول نبود؛ آغاز عصر دیجیتال خانگی بود. از ماریو و تانک تا نوبت گرفتن جلوی تلویزیون و درد انگشت روی دکمه A/B؛ روایت یک خاطره‌ی جمعی.

تمبر قدیمی فقط ابزار پست نبود؛ یک رسانهٔ تصویری-تاریخی بود که قهرمانان، بناها و آرزوهای جمعی را روایت می‌کرد. این مقاله دربارهٔ ارزش هنری، تاریخی و روش نگهداری آن‌هاست.

نامه‌های دست‌نویس فقط پیام نبودند؛ آیینی بودند برای بوی کاغذ، جوهر خودنویس و انتظار پست. در این یادداشت از روان‌شناسی نوشتن آهسته تا راه‌های احیای صمیمیت فراموش‌شده می‌خوانید.

کارت‌پستال، پلی تصویری-عاطفی میان شهرها و دل‌ها بود؛ تکه‌ای از سفر که با چند خط دست‌نویس و یک تمبر کوچک، احساس را به آدرس خانه می‌فرستاد. این نوشتار از نقش کارت‌پستال در تبدیل مکان به احساس می‌گوید و راه‌هایی برای احیای این سنت در عصر سلفی و استوری پیشنهاد می‌کند.

با تلفن چرخشی قدیمی، تماس تلفنی یک «اتفاق» بود: صدای زنگ فلزی، صفحه شماره‌گیر گرد، بوق اشغال و انتظار نفس‌گیر برای شنیدن صدای عزیزان.

سفری نوستالژیک به خانه مادربزرگ؛ جایی که سماور ذغالی و استکان‌های کمرباریک، طعم شیرین گذشته را در هر جرعه چای ایرانی زنده می‌کنند. راه‌های بازآفرینی این آیین خانوادگی را بخوانید.