نویسنده: تحریریه مجله خاطرات

از کتاب دست‌به‌دست تا حافظهٔ جمعی در هر خانه‌ای، گوشه‌ای هست که بوی کاغذ می‌دهد؛ قفسه‌ای با جلدهای رنگ‌ورورفته، خط‌خوردگی‌های عاشقانه و یادداشت‌هایی که از خواننده‌ای به خواننده‌ی دیگر رسیده‌اند. این همان جایی‌ست که مبادله…

در هوای زلالِ اواخر زمستان، وقتی نسیم سرد هنوز از لای شاخه‌های بی‌بر درختان می‌گذرد، کوچه‌های قدیمی ایران با صدای «تَک‌تَک» چوب قالی‌کوب بیدار می‌شدند. صدایی که نه تنها نوید پاکیِ خانه، بلکه نوای آماده‌شدن…

صحنه‌ای از خانه و راز تعارف ایرانی بفرمایید… نه، شما بفرمایید! همین سه کلمه ساده، سال‌هاست مثل یک رمز فرهنگی در خانه‌های ما جاری است؛ از سفره‌های چیده‌شده با سماور و نان سنگک گرفته تا…

بوی اسفند، برق شیشه‌ها، و نیاز امروز خانه‌تکانی فقط یک کار فیزیکی نیست؛ آیینی است که قرن‌ها در تار و پود خانه‌های ایرانی تنیده شده. هنوز هم در روزهای پایانی اسفند، نسیم خاصی در کوچه‌ها…

صبح دوم خرداد؛ بوی جوهر، صدای مردم صبح آن جمعه، دوم خرداد ۱۳۷۶، هوا نه سرد بود و نه داغ، یک «هوای معتدل» داشت، مثل حال مردم. کوچه‌ها آرام بودند، اما هر چند قدم، صفی…

وقتی صدا، نشانهٔ آمدن شادی بود در روزگاری نه‌چندان دور، شبِ آخرین چهارشنبه سال بوی آتش، هیجان و راز می‌داد. در کوچه‌های خاکی و حیاط‌های کوچک، صدای زنگِ فلز به فلز، پیش‌درآمد بهار بود. «قاشق‌زنی»…

دههٔ ۷۰ و زایش «تماشای جمعی» در خانه‌های ایرانی شب‌هایی بود که هنوز هیچ موبایلی زنگ نمی‌زد، هیچ اعلان رنگی روی صفحه‌ای نمی‌درخشید، و تنها نوری که در اتاق می‌تابید، از آباژور گوشهٔ پذیرایی بود.…

نوری از قابِ کوچکِ تلویزیون عصرهای بهاری دهه هفتاد، وقتی نور آفتاب از لای پرده‌های تور رد می‌شد و بوی چای تازه دم در خانه می‌پیچید، خانواده‌ها آرام آرام دور تلویزیون جمع می‌شدند. کودکی بود…

پیش‌درآمد؛ وقتی یک بازی، خاطره‌ای ملی می‌شود در تاریخ هر ملتی، لحظاتی هست که ورای مرزهای ورزش، سیاست یا زمان می‌ایستد و بدل به «خاطرهٔ جمعی» می‌شود. شب ایران–استرالیا ۱۹۹۷ یکی از همان لحظات است؛…

عید در سایه‌ی کم‌بود، روشن با امید نوروز در دهه‌ی ۶۰ و ۷۰، تنها یک مناسبت نبود؛ «نَفَسِ تازه‌ی ملتی خسته» بود. در خانه‌هایی که بوی نفت و صابونِ رختشویی در هم می‌پیچید، سبزه‌ها روی…