دسته: زمان و حافظه جمعی

چطور عکس‌های دسته‌جمعی اعتراض و جشن، به آرشیو غیررسمی مردم و حافظه اجتماعی ایران تبدیل می‌شوند؟ با راهکارهای کم‌هزینه چاپ، روایت و نگهداری خانوادگی.

از بوی اسپری رنگ تا صدای سرود از ضبط‌های قدیمی؛ این یادمان‌های خیابانی چگونه حس «ما» را می‌سازند و چطور در عصر استوری‌های ۲۴ ساعته می‌توانیم خاطره جمعی محله را ثبت و نگه‌داریم؟

از بالکن کاشی‌قدیمی تا وویس‌های واتساپ؛ سیاست روزمره وارد خانه‌های ما شده است. این مقاله با نگاهی احساسی و فرهنگی، راهکارهای ساده برای گفت‌وگوی محترمانه و ثبت خاطرات امن ارائه می‌دهد.

از سفرهٔ مشترک نان و نمک تا بازسازی اعتماد در امروز؛ تحلیلی فرهنگی–اجتماعی از مهمان‌نوازی ایرانی و ایده‌های عملی برای دورهمی‌های کم‌هزینه و صمیمی.

صبح دوم خرداد؛ بوی جوهر، صدای مردم صبح آن جمعه، دوم خرداد ۱۳۷۶، هوا نه سرد بود و نه داغ، یک «هوای معتدل» داشت، مثل حال مردم. کوچه‌ها آرام بودند، اما هر چند قدم، صفی…

دیوار مهربانی بازخوانی یک رسم کهن ایرانی در زیست شهری امروز است؛ جایی که بخشش بی‌نام، کرامت انسانی و مشارکت مدنی دوباره کنار هم می‌نشینند.

روایتی شاعرانه و تحلیلی از «کفش جلو در» به‌عنوان آیینی ایرانی؛ نمادی از احترام، پاکی فضا و عبور از رسمیّت به صمیمیت. از آستانه‌ی خانه تا آستانه‌ی دل.

روایتی تحلیلی از جایگاه نمادین کفش در ادبیات فارسی و مثل‌های عامیانه؛ از «کفش آهنین» و رنج جست‌وجو تا فروتنی و خاکی‌بودن در آداب و آیین‌های ایرانی.

چرا چای‌خانه هنوز زنده است؟ چای‌خانه‌ها، یا همان قهوه‌خانه‌های سنتی که به تدریج نام و کارکردشان تغییر یافت، هنوز هم در بافت اجتماعی ایران حضوری زنده دارند. آن‌ها فراتر از یک محل برای نوشیدن چای‌اند؛…

صحنه‌ای آشنا دم در گاهی بعضی صحنه‌ها آن‌قدر ساده‌اند که در لحظه بی‌اهمیت به نظر می‌رسند، اما سال‌ها بعد به یکی از عمیق‌ترین خاطرات ما تبدیل می‌شوند. یکی از این صحنه‌ها، گفت‌وگوهای کوتاه و صمیمی…