دسته: نوستالژی و یادگاری‌ها

بازی قاپ فقط یک تفریح نبود؛ آیینی بود که در کوچه‌ها و قهوه‌خانه‌ها قدرت، رفاقت و مهارت را در کنار بخت می‌آزمود. این روایت، قواعد، ابزار و حاشیه‌های قاپ را مستند می‌کند.

تیله‌های رنگی زیر آفتاب، زانوهای خاکی و شستی که می‌لرزد؛ روایتی از بازی تیله در کوچه‌های قدیم، با قوانین نانوشته، رقابت کودکانه و درس‌های روان‌شناختی ماندگار.

روایتی از بازی گردو در زنگ تفریح دهه ۶۰ و ۷۰؛ قانونی ساده، هیجانی جمعی و رقابتی سالم که با شکستن گردو و بردن گردوی حریف، دوستی‌ها و کل‌کل‌های شیرین می‌ساخت.

میکرو برای نسل ایرانی، فقط یک کنسول نبود؛ آغاز عصر دیجیتال خانگی بود. از ماریو و تانک تا نوبت گرفتن جلوی تلویزیون و درد انگشت روی دکمه A/B؛ روایت یک خاطره‌ی جمعی.

تمبر قدیمی فقط ابزار پست نبود؛ یک رسانهٔ تصویری-تاریخی بود که قهرمانان، بناها و آرزوهای جمعی را روایت می‌کرد. این مقاله دربارهٔ ارزش هنری، تاریخی و روش نگهداری آن‌هاست.

کارت‌پستال، پلی تصویری-عاطفی میان شهرها و دل‌ها بود؛ تکه‌ای از سفر که با چند خط دست‌نویس و یک تمبر کوچک، احساس را به آدرس خانه می‌فرستاد. این نوشتار از نقش کارت‌پستال در تبدیل مکان به احساس می‌گوید و راه‌هایی برای احیای این سنت در عصر سلفی و استوری پیشنهاد می‌کند.

با تلفن چرخشی قدیمی، تماس تلفنی یک «اتفاق» بود: صدای زنگ فلزی، صفحه شماره‌گیر گرد، بوق اشغال و انتظار نفس‌گیر برای شنیدن صدای عزیزان.

آغازِ فریاد، زو به‌مثابه یک تپش جمعی در میان کوچه‌های خاکی و دیوارهای آجری، پیش از آن‌که موبایل و تبلت در دستانمان خانه کنند، «بازی زو» صحنه‌ای از زندگی بود؛ نه فقط بازی. کودکان و…

سفری نوستالژیک به خانه مادربزرگ؛ جایی که سماور ذغالی و استکان‌های کمرباریک، طعم شیرین گذشته را در هر جرعه چای ایرانی زنده می‌کنند. راه‌های بازآفرینی این آیین خانوادگی را بخوانید.

صدایی که از میان صفحات می‌آید در گوشه‌ای از هر خانه، کنار تلفن رومیزی، جسمی آشنا جا خوش کرده بود: دفترچه تلفن چرمی. جلدی نرم، رنگی بین قهوه‌ای و عسلی، که بوی خاصی داشت؛ ترکیبی…