دسته: نوستالژی و یادگاری‌ها

پاک‌کن دو رنگ فقط یک لوازم‌التحریر نبود؛ نماد تمرین «پاک‌کردن و دوباره‌نوشتن» بود. در این یادداشت، خاطرات امتحان و دفتر خط‌خطی را با ذهنیت رشد و شفقت به خود پیوند می‌دهیم.

نماد ساده اما عمیقِ کلاس‌های ابتدایی ایران: مداد قرمز–آبی. روایتی نوستالژیک و روان‌شناسانه از تیک قرمزِ تشویق، خط آبیِ تیتر، و «اشتباهِ قابل‌اصلاح».

از غروب‌های پاییزی و بوی کاغذ کاهی تا صدای خش‌خش مداد سیاه؛ روایتی شاعرانه–تحلیلی از دفتر مشق کاهی، مشق شب و آیین‌های یادگیری در خانه‌های ایرانی دهه ۶۰ و ۷۰.

با بوی چرم نو، صدای قفل فلزی و رد مهِ صبحگاهی، کیف مدرسه چرمی تنها یک وسیله نبود؛ نشانی از هویت دانش‌آموزی، نظم شخصی و خاطرات مدرسه دهه ۶۰ و ۷۰.

دههٔ ۷۰ و زایش «تماشای جمعی» در خانه‌های ایرانی شب‌هایی بود که هنوز هیچ موبایلی زنگ نمی‌زد، هیچ اعلان رنگی روی صفحه‌ای نمی‌درخشید، و تنها نوری که در اتاق می‌تابید، از آباژور گوشهٔ پذیرایی بود.…

نوری از قابِ کوچکِ تلویزیون عصرهای بهاری دهه هفتاد، وقتی نور آفتاب از لای پرده‌های تور رد می‌شد و بوی چای تازه دم در خانه می‌پیچید، خانواده‌ها آرام آرام دور تلویزیون جمع می‌شدند. کودکی بود…

پیش‌درآمد؛ وقتی یک بازی، خاطره‌ای ملی می‌شود در تاریخ هر ملتی، لحظاتی هست که ورای مرزهای ورزش، سیاست یا زمان می‌ایستد و بدل به «خاطرهٔ جمعی» می‌شود. شب ایران–استرالیا ۱۹۹۷ یکی از همان لحظات است؛…

عید در سایه‌ی کم‌بود، روشن با امید نوروز در دهه‌ی ۶۰ و ۷۰، تنها یک مناسبت نبود؛ «نَفَسِ تازه‌ی ملتی خسته» بود. در خانه‌هایی که بوی نفت و صابونِ رختشویی در هم می‌پیچید، سبزه‌ها روی…

روایتی الهام‌بخش از «گیوه» به‌عنوان کفش محلی ایرانی: سبک، خنک و پایدار. از کارگاه‌های دست‌بافت تا راهنمای انتخاب، نگهداری و ست‌کردن امروزی.

روایتی فرهنگی و احساسی از «کفش ملی» به‌عنوان نماد هویت شهری ایرانی؛ از حیاط مدرسه تا پیاده‌روهای محل کار، و اینکه چگونه گام‌های روزمره به خاطره جمعی تبدیل شدند.